J U L I A
- Jestem Julia Ferrars i przejmuję władzę nad krajem. Rzucam wyzwanie każdemu, kto mi się przeciwstawi.
Od tamtych słów minęło dokładnie 28 dni.
Od tamtych słów wszyscy żołnierze są po mojej stronie i żaden nie odważył mi się przeciwstawić. Jedni zapewne dlatego, bo także chcą wyzwolenia pozostałych Sektorów.
A drudzy, bo się mnie boją. Boją się mojego d a r u.
Brak buntów jednak nie oznaczał spokoju. Może wyzwoliliśmy jeden z 555 Sektorów, ale przed nami było jeszcze 554 innych. Tylko pokonując je, pokonamy cały Komitet Odnowy - wyzwolimy świat, który umiera.
Przecinając znane korytarze bazy, czułam się dziwnie. Mimo świadomości, że teraz to ja jestem tutaj tą, której powinni się bać, w środku i tak miałam wrażenie, że za chwilę zza ściany wybiegną strażnicy. Moje nogi stawiały kolejne kroki, a ja po cichu je liczyłam. 12, 13, 14, 15, 16, 17... i tak cały czas, aż doszłam do odpowiednich drzwi. Jednym ruchem otworzyłam je, wchodząc do pomieszczenia.W środku znajdował się duży, okrągły stół z mahoniu. Powoli podeszłam bliżej, aby dotknąć błyszczącej powierzchni. Odbijał się w niej obraz żyrandolu nade mną.
- Nie wyrzuciłaś ich - usłyszałam za sobą. Odwróciłam się, napotykając spojrzenie Warnera. Stał kilka metrów ode mnie, wpatrując się we mnie z uśmiechem. Powoli, nie śpiesząc się, mierzył mnie wzrokiem. Dopiero po chwili zrozumiałam, o co mu chodzi - a chodziło mu o sukienki, które od mojego pierwszego pobytu tutaj, były w mojej garderobie. Jedną z nich miałam właśnie na sobie; zieloną do kolan, z długimi rękawami, klasycznym krojem. Chciałam chwile odetchnąć od kombinezonu, który po walce był cały brudny od krwi, ziemi i potu. Nie zapomniałam się jednak zabezpieczyć; gołe nogi osłaniały przezroczyste rajstopy kozaczki, a dłonie czarne skórzane rękawiczki od starego fioletowego stroju.
- To tylko na chwilę - powiedziałam, zmuszając się do lekkiego uśmiechu. - Dopóki mój stary kombinezon...
- Nie chcę twojego kombinezonu - powiedział, podchodząc bliżej. Zbliżył się tak blisko, aby móc oprzeć czoło o moje czoło. Tak blisko, że mogłam poczuć jego oddech. - Ani tego - dodał, a ja poczułam, jak jego palce łapią za końcówki materiału rękawiczek, powoli je ściągając. Mój oddech przyśpieszył. Odruchowo złapałam za jego dłoń, szepcząc:
- Aaronie nie, nie tutaj.
- Błagam, tylko nie to! - Głos Kenji'ego rozległ się w pomieszczeniu. Jak oparzona odskoczyłam od Warnera, czerwieniąc się.
- Czy nie macie bardziej ustronnych miejsc? Bo o ile się nie mylę pokój narad do takich nie należy - powiedział Kenji, podchodząc do stołu. Nie minęła minuta, a Adam, Alia, Lily, Sara, Sonia, Castle, Winston, Brendan i Ian dołączyli.
Od 28 dni, od czasu walki, nie mieliśmy się jeszcze okazji wszyscy zebrać. Od czasu do czasu tylko mijaliśmy się na korytarzu, to wszystko. Teraz jednak miałam możliwość zobaczyć, jak bardzo się wszyscy zmienili z wyglądu. Teraz każdy nosił odzienie takie jakie chciał, jednak nie umknęło mi uwadze, że Adam, Warner i Castle mieli ze sobą broń, którą starali się ukrywać za paskiem spodni lub - jak to w przypadku Warnera i Castle'a - w wewnętrznej części marynarki.
- Chciałaś nas wszystkich widzieć - odezwał się Adam. Spojrzałam na niego, kiwając głową. Od zakończenia walki widywałam się z nim co najwyżej podczas posiłków jak nie częściej. Nie było pomiędzy nami już tak zażarcie, jak wcześniej. Nieco się uspokoiło, a to prawdopodobnie z powodu Alii, z którą w tej chwili spędzał najwięcej czasu. Gryzło mnie przeczucie, że pomiędzy nimi rodziło się coś więcej niż tylko przyjaźń.
- Mamy do omówienia wiele spraw - powiedziałam w końcu. - Między innymi nowy system życia w Sektorze 45. Ludzie nie mają się już bać ani głodować.
- Tak, już najwyższy czas - przyznał Castle. - Trzeba w końcu zakończyć tą biedotę. Od czego zaczniemy?
- Od głodu - powiedział Warner. - Ludzie głodują od lat. Trzeba to zakończyć.
- Jakieś pomysły? - spytałam, mierząc każdego wzrokiem.
- Może by otworzyć jakiś nie duży sklep z jedzeniem? - odezwała się Sara. - Każdej rodzinie przypadałby raz w miesiącu karnet na określoną ilość jedzenia do zakupu w sklepie.
- To wspaniały pomysł - powiedziałam z uśmiechem.
- Ale skąd ludzie będą mieli pieniądze? - przypomniał Kenji. - To już prowadzi do drugiej sprawy jaką trzeba załatwić, a mianowicie miejsca pracy.
- W mieście jest dużo nieczynnych budynków, które można byłoby odnowić. - oznajmił Warner. - Na przykład fabryka ryb, sklepy ze starymi meblami, szkoły...
- Rzeźnie - wtrącił Adam, patrząc na niego chłodno.
Dlaczego musisz mi to przypominać, Adam?
Dlaczego
Dlaczego
Dlaczego
Przed oczami staje mi chwila, w której znalazłam Adama przypiętego do taśmociągu w rzeźni. Było to po tym, jak strzeliłam do Warnera. Wtedy przed nim uciekałam. A teraz nie wyobrażam sobie bez niego życia.
- Tak, to prawda - powiedział Warner, patrząc na Adama. - Nie zapominajmy także o budynkach mieszkalnych - kontynuował. - Odnawiając to wszystko, zniknąłby także problem z niewłaściwymi warunkami do życia. Ludzie mieliby gdzie mieszkać, pracować i mieliby co jeść.
- Pozostawiłbym tylko strażników - odezwał się Brendan. - Niech patrolują okolice. Kradzieże nadal mogą się zdarzać.
- To prawda - powiedziałam. - Chciałabym jednak zmniejszyć ich ilość. Chcę... oszczędzać żołnierzy przed kolejnymi walkami. Przed nami jeszcze wiele wojen do wygrania.
- Co do wojen, ja i Alia zaprojektowaliśmy dla ciebie nowy strój, Julio - oznajmił Winston, wymieniając z blondynką ukradkowe uśmiechy.
- Znowu? - wytrzeszczyłam oczy. - Mam już dwa.
- Ten, który zaprojektowaliśmy będzie o wiele ładniejszy i wytrzymalszy. Nie długo będzie gotowy. Mamy także projekt nowego munduru dla żołnierzy.
- Jesteście niesamowici - uśmiechnęłam się.
- Wracając do tematu - wtrącił Adam. - Nie wszyscy jesteśmy przydatni w bazie. Proponuje rozesłać nas w jakieś konkretne części Sektora. Na przykład Sara i Sonia mogłyby iść i dopilnować odbudowy szpitala miejskiego. Lily mogłaby użyć swojej fotograficznej pamięci i razem z Ianem iść i zbierać raporty o postępach.
- Dlaczego nie - powiedziała Lily. - I tak nie mamy tutaj co robić. Czas ponownie się czemuś przysłużyć. Ja i Ian się tym zajmiemy. Będziemy przysyłali wam raporty poprzez żołnierzy. W razie potrzeby osobiście.
- My też się zgadzamy - odpowiedziały jednocześnie bliźniaczki.
- My z Alią zostaniemy tutaj, aby dokończyć prace - oznajmił Winston.
- Kenji? Adam? - spojrzałam na obydwu.
- Możemy dowodzić żołnierzami - zaproponował Kenji.
- Już widzę, jak będziesz nimi dowodził - zaoponował Castle. - Każesz im cię nosić i ci usługiwać. Już ja cię znam.
- Nie mogę się nie zgodzić - odezwał się Warner. - Przydzielenie tobie i Kentowi tego stanowiska może iść także z ryzykiem, że przekupicie któregoś z nich i każecie mu mnie zabić we śnie.
- Kusząca propozycja - mruknął Kenji, mrużąc oczy.
- Przestańcie - powiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który wpłynął na moją twarz. - Trzeba dojść do porozumienia. Pójdźmy na kompromis; Kenji i Adam będą dowodzić żołnierzami, ale nie mają prawa tknąć Warnera, a Warner nie będzie ich do tego prowokował.
- Przecież ja ich nie - zaczął Warner, ale Adam mu przerwał.
- Sam twój widok to prowokacja.
- Błąd - powiedział Kenji. - Sama świadomość, że żyje po wszystkim co zrobił, to prowokacja. Ale niech wam będzie. "Nie uduszę go".
- Przecież ja - Odchrząknęłam przerywając blondynowi. Spojrzałam się na niego błagalnie, aby nie kontynuował sprzeczki. Wystarczyło kilka sekund, aby po chwili westchnął, mówiąc:
- Dobra.
- Ile to wszystko ma potrwać? - spytał Castle.
- Do czasu, aż miasto znów wróci do normy, aż się wszystko ustabilizuje - wyjaśniłam.
- Wszystko fajnie - powiedziała Lily. - Ale trzeba przygotować strategie obronne. Nie wolno nam zapominać, że przed nami jeszcze ponad pięćset innych Sektorów do wyzwolenia, które prędzej czy później wypowiedzą nam wojnę.
- Tym póki co mogą się zająć najlepsi żołnierze i ich przywódcy. - Warner spojrzał na Kenji'ego i Adama. - To będzie wasze pierwsze zadanie. Zaprojektujecie, omówicie i przedstawicie nam wszystko.
- Ty tutaj dowodzisz czy Julia? - spytał Kenji.
- Ze wszystkim masz problem!
- Przestańcie! - przerwałam im. - Oboje! Błagam, tak do niczego nie dojdziemy.
Położyłam dłoń na ramieniu Warnera i ponownie na niego spojrzałam. Bezgłośnie powiedziałam do niego "proszę". Widziałam opór w jego oczach, jak i oczach Kenji'ego i Adama, ale musieliśmy jakoś współpracować.
Licząc w głowie do pięciu, odwróciłam się z powrotem w stronę innych chcąc ponownie poruszyć temat planowania strategii. Jednak w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł nie kto inny jak Delalieu. Po wojnie wielokrotnie proponowałam mu zwolnienie ze stanowiska, ale za każdym razem upierał się, że nie chce odchodzić. Zostawiłam go więc w spokoju, pozwalając wykonywać swoją pracę.
- Pani Ferrars - zaczął, ale mu przerwałam z uśmiechem.
- Przecież mówiłam, że "Julia" wystarczy. - Mężczyzna kiwnął głową mówiąc dalej.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale... przyszedł ktoś kto chciałby się z Panią zobaczyć.
- Zobaczyć? - zmarszczyłam brwi. - Jakiś obywatel? Żołnierz?
- Kobieta - powiedział Delalieu. - Mówi, że nazywa się Evelyn Ferrars.
Mój wzrok opadł na podłogę. W głowie zaczęłam liczyć panele...
1 2 3 4 5 6 7 8...
...choć wiedziałam, że one mi nie wystarczą...
- Nie wyrzuciłaś ich - usłyszałam za sobą. Odwróciłam się, napotykając spojrzenie Warnera. Stał kilka metrów ode mnie, wpatrując się we mnie z uśmiechem. Powoli, nie śpiesząc się, mierzył mnie wzrokiem. Dopiero po chwili zrozumiałam, o co mu chodzi - a chodziło mu o sukienki, które od mojego pierwszego pobytu tutaj, były w mojej garderobie. Jedną z nich miałam właśnie na sobie; zieloną do kolan, z długimi rękawami, klasycznym krojem. Chciałam chwile odetchnąć od kombinezonu, który po walce był cały brudny od krwi, ziemi i potu. Nie zapomniałam się jednak zabezpieczyć; gołe nogi osłaniały przezroczyste rajstopy kozaczki, a dłonie czarne skórzane rękawiczki od starego fioletowego stroju.
- To tylko na chwilę - powiedziałam, zmuszając się do lekkiego uśmiechu. - Dopóki mój stary kombinezon...
- Nie chcę twojego kombinezonu - powiedział, podchodząc bliżej. Zbliżył się tak blisko, aby móc oprzeć czoło o moje czoło. Tak blisko, że mogłam poczuć jego oddech. - Ani tego - dodał, a ja poczułam, jak jego palce łapią za końcówki materiału rękawiczek, powoli je ściągając. Mój oddech przyśpieszył. Odruchowo złapałam za jego dłoń, szepcząc:
- Aaronie nie, nie tutaj.
- Błagam, tylko nie to! - Głos Kenji'ego rozległ się w pomieszczeniu. Jak oparzona odskoczyłam od Warnera, czerwieniąc się.
- Czy nie macie bardziej ustronnych miejsc? Bo o ile się nie mylę pokój narad do takich nie należy - powiedział Kenji, podchodząc do stołu. Nie minęła minuta, a Adam, Alia, Lily, Sara, Sonia, Castle, Winston, Brendan i Ian dołączyli.
Od 28 dni, od czasu walki, nie mieliśmy się jeszcze okazji wszyscy zebrać. Od czasu do czasu tylko mijaliśmy się na korytarzu, to wszystko. Teraz jednak miałam możliwość zobaczyć, jak bardzo się wszyscy zmienili z wyglądu. Teraz każdy nosił odzienie takie jakie chciał, jednak nie umknęło mi uwadze, że Adam, Warner i Castle mieli ze sobą broń, którą starali się ukrywać za paskiem spodni lub - jak to w przypadku Warnera i Castle'a - w wewnętrznej części marynarki.
- Chciałaś nas wszystkich widzieć - odezwał się Adam. Spojrzałam na niego, kiwając głową. Od zakończenia walki widywałam się z nim co najwyżej podczas posiłków jak nie częściej. Nie było pomiędzy nami już tak zażarcie, jak wcześniej. Nieco się uspokoiło, a to prawdopodobnie z powodu Alii, z którą w tej chwili spędzał najwięcej czasu. Gryzło mnie przeczucie, że pomiędzy nimi rodziło się coś więcej niż tylko przyjaźń.
- Mamy do omówienia wiele spraw - powiedziałam w końcu. - Między innymi nowy system życia w Sektorze 45. Ludzie nie mają się już bać ani głodować.
- Tak, już najwyższy czas - przyznał Castle. - Trzeba w końcu zakończyć tą biedotę. Od czego zaczniemy?
- Od głodu - powiedział Warner. - Ludzie głodują od lat. Trzeba to zakończyć.
- Jakieś pomysły? - spytałam, mierząc każdego wzrokiem.
- Może by otworzyć jakiś nie duży sklep z jedzeniem? - odezwała się Sara. - Każdej rodzinie przypadałby raz w miesiącu karnet na określoną ilość jedzenia do zakupu w sklepie.
- To wspaniały pomysł - powiedziałam z uśmiechem.
- Ale skąd ludzie będą mieli pieniądze? - przypomniał Kenji. - To już prowadzi do drugiej sprawy jaką trzeba załatwić, a mianowicie miejsca pracy.
- W mieście jest dużo nieczynnych budynków, które można byłoby odnowić. - oznajmił Warner. - Na przykład fabryka ryb, sklepy ze starymi meblami, szkoły...
- Rzeźnie - wtrącił Adam, patrząc na niego chłodno.
Dlaczego musisz mi to przypominać, Adam?
Dlaczego
Dlaczego
Dlaczego
Przed oczami staje mi chwila, w której znalazłam Adama przypiętego do taśmociągu w rzeźni. Było to po tym, jak strzeliłam do Warnera. Wtedy przed nim uciekałam. A teraz nie wyobrażam sobie bez niego życia.
- Tak, to prawda - powiedział Warner, patrząc na Adama. - Nie zapominajmy także o budynkach mieszkalnych - kontynuował. - Odnawiając to wszystko, zniknąłby także problem z niewłaściwymi warunkami do życia. Ludzie mieliby gdzie mieszkać, pracować i mieliby co jeść.
- Pozostawiłbym tylko strażników - odezwał się Brendan. - Niech patrolują okolice. Kradzieże nadal mogą się zdarzać.
- To prawda - powiedziałam. - Chciałabym jednak zmniejszyć ich ilość. Chcę... oszczędzać żołnierzy przed kolejnymi walkami. Przed nami jeszcze wiele wojen do wygrania.
- Co do wojen, ja i Alia zaprojektowaliśmy dla ciebie nowy strój, Julio - oznajmił Winston, wymieniając z blondynką ukradkowe uśmiechy.
- Znowu? - wytrzeszczyłam oczy. - Mam już dwa.
- Ten, który zaprojektowaliśmy będzie o wiele ładniejszy i wytrzymalszy. Nie długo będzie gotowy. Mamy także projekt nowego munduru dla żołnierzy.
- Jesteście niesamowici - uśmiechnęłam się.
- Wracając do tematu - wtrącił Adam. - Nie wszyscy jesteśmy przydatni w bazie. Proponuje rozesłać nas w jakieś konkretne części Sektora. Na przykład Sara i Sonia mogłyby iść i dopilnować odbudowy szpitala miejskiego. Lily mogłaby użyć swojej fotograficznej pamięci i razem z Ianem iść i zbierać raporty o postępach.
- Dlaczego nie - powiedziała Lily. - I tak nie mamy tutaj co robić. Czas ponownie się czemuś przysłużyć. Ja i Ian się tym zajmiemy. Będziemy przysyłali wam raporty poprzez żołnierzy. W razie potrzeby osobiście.
- My też się zgadzamy - odpowiedziały jednocześnie bliźniaczki.
- My z Alią zostaniemy tutaj, aby dokończyć prace - oznajmił Winston.
- Kenji? Adam? - spojrzałam na obydwu.
- Możemy dowodzić żołnierzami - zaproponował Kenji.
- Już widzę, jak będziesz nimi dowodził - zaoponował Castle. - Każesz im cię nosić i ci usługiwać. Już ja cię znam.
- Nie mogę się nie zgodzić - odezwał się Warner. - Przydzielenie tobie i Kentowi tego stanowiska może iść także z ryzykiem, że przekupicie któregoś z nich i każecie mu mnie zabić we śnie.
- Kusząca propozycja - mruknął Kenji, mrużąc oczy.
- Przestańcie - powiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który wpłynął na moją twarz. - Trzeba dojść do porozumienia. Pójdźmy na kompromis; Kenji i Adam będą dowodzić żołnierzami, ale nie mają prawa tknąć Warnera, a Warner nie będzie ich do tego prowokował.
- Przecież ja ich nie - zaczął Warner, ale Adam mu przerwał.
- Sam twój widok to prowokacja.
- Błąd - powiedział Kenji. - Sama świadomość, że żyje po wszystkim co zrobił, to prowokacja. Ale niech wam będzie. "Nie uduszę go".
- Przecież ja - Odchrząknęłam przerywając blondynowi. Spojrzałam się na niego błagalnie, aby nie kontynuował sprzeczki. Wystarczyło kilka sekund, aby po chwili westchnął, mówiąc:
- Dobra.
- Ile to wszystko ma potrwać? - spytał Castle.
- Do czasu, aż miasto znów wróci do normy, aż się wszystko ustabilizuje - wyjaśniłam.
- Wszystko fajnie - powiedziała Lily. - Ale trzeba przygotować strategie obronne. Nie wolno nam zapominać, że przed nami jeszcze ponad pięćset innych Sektorów do wyzwolenia, które prędzej czy później wypowiedzą nam wojnę.
- Tym póki co mogą się zająć najlepsi żołnierze i ich przywódcy. - Warner spojrzał na Kenji'ego i Adama. - To będzie wasze pierwsze zadanie. Zaprojektujecie, omówicie i przedstawicie nam wszystko.
- Ty tutaj dowodzisz czy Julia? - spytał Kenji.
- Ze wszystkim masz problem!
- Przestańcie! - przerwałam im. - Oboje! Błagam, tak do niczego nie dojdziemy.
Położyłam dłoń na ramieniu Warnera i ponownie na niego spojrzałam. Bezgłośnie powiedziałam do niego "proszę". Widziałam opór w jego oczach, jak i oczach Kenji'ego i Adama, ale musieliśmy jakoś współpracować.
Licząc w głowie do pięciu, odwróciłam się z powrotem w stronę innych chcąc ponownie poruszyć temat planowania strategii. Jednak w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł nie kto inny jak Delalieu. Po wojnie wielokrotnie proponowałam mu zwolnienie ze stanowiska, ale za każdym razem upierał się, że nie chce odchodzić. Zostawiłam go więc w spokoju, pozwalając wykonywać swoją pracę.
- Pani Ferrars - zaczął, ale mu przerwałam z uśmiechem.
- Przecież mówiłam, że "Julia" wystarczy. - Mężczyzna kiwnął głową mówiąc dalej.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale... przyszedł ktoś kto chciałby się z Panią zobaczyć.
- Zobaczyć? - zmarszczyłam brwi. - Jakiś obywatel? Żołnierz?
- Kobieta - powiedział Delalieu. - Mówi, że nazywa się Evelyn Ferrars.
Mój wzrok opadł na podłogę. W głowie zaczęłam liczyć panele...
1 2 3 4 5 6 7 8...
...choć wiedziałam, że one mi nie wystarczą...
